Διαβάζοντας εν τέλει στο βιβλίο τού Shlomo Sand, πώς ο σιωνισμός βασισμένος σε παραμύθια έπλασε κι επέβαλε τους τελευταίους δυο αιώνες σε βερβερίνους, χάζαρους κ.ά. την εβραϊκή εθνική ιδέα, αναπόφευκτα έρχονται στο νου και γίνονται παραλληλισμοί με τις παρόμοιες πρακτικές τού νεορωμέικου εθνικισμού και τού μεγαλοϊδεατισμού, που βασισμένοι σε παραμύθια επίσης, έπλασαν κι επέβαλαν τους τελευταίους δυο αιώνες, σε αρβανίτες, βλάχους, σλαβους κ.ά. την ελληνική εθνική ιδέα.




Αρχαία παραμύθια δικά μας είναι ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής κ.ά., ενώ των εβραίων ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κ.ά.. Πιο σύγχρονα δικά μας είναι παραμύθια τύπου «κρυφό σχολειό», ενώ των εβραίων παραμύθια τύπου «ολοκαύτωμα», το οποίο όμως, δεν τολμά ακόμα νʼ αγγίξει ο συγγραφέας τού βιβλίου.



Έχοντας εξαντλήσει όλα τα ιστορικά επixειρήματα, πολλοί κριτικοί στο Ισραήλ γραπώθηκαν από τη γενετική. Οι ίδιοι άνθρωποι, που ισχυρίζονταν, ότι οι σιωνιστές ποτέ δεν αναφέρθηκαν σε μια φυλή, κλείνουν την επιxειρηματολογία τους επικαλούμενοι ένα κοινό εβραϊκό γονίδιο. Τη δεκαετία τού '50 διεξάγονταν έρευνες στο Ισραήλ για χαρακτηριστικά εβραϊκά δακτυλικά αποτυπώματα και από τη δεκαετία τού '70, οι βιολόγοι στα εργαστήριά τους (ενίοτε και στις ΗΠΑ) αναζητούν ένα γενετικό δείκτη κοινό σε όλους τους εβραίους. Στο βιβλίο τονίζεται η έλλειψη δεδομένων από μέρους τους, η συχνή ολισθηρότητα των συμπερασμάτων τους και την εθνο-εθνικιστική ζέση τους, η οποία δεν υποστηρίζεται απ' οποιαδήποτε σοβαρά επιστημονικά ευρήματα.



Μέχρι σήμερα καμμία μελέτη, που βασίζεται σε ανώνυμα δείγματα DNA, δεν έχει κατορθώσει να ταυτοποιήσει ένα γενετικό δείκτη ειδοποιό των εβραίων, και δέν είναι πιθανό για καμμία μελέτη να τα καταφέρει. Είναι αποκρουστικό το γεγονός, ότι αυτού τού είδους η έρευνα διεξάγεται σ' ένα κράτος, που έχει εξαπολύσει εδώ και χρόνια μια δεδηλωμένη πολιτική «εξιουδαϊσμού τής χώρας», όπου ακόμη και σήμερα δεν επιτρέπεται στους εβραίους να παντρεύονται μή εβραίους.