ΜΟΝΑΞΙΑ
Αν ζούσε σήμερα ο πατέρας.

«Πατέρα θα του έλεγα».Κοίταξε με».

« Καμάρωσε το γιό σου. Τα κατάφερα».

Αυτός συγκινημένος από χαρά ,

θα με χάϊδευε με το βλέμμα του.

Το πρόσωπο του θα έλαμπε.

Ο πατέρας όμως είναι χρόνια τώρα, που

έφυγε για την χώρα των μακάρων.

Δεν πρόλαβε να του δοθεί η ευκαρία

να πει στα εγγόνια του, παραμύθια.

Για το σύννεφο εκεί ψηλά ,και τη βροχή.

Για την χιονάτη και την κοκκινοσκουφίτσα.

Να τα διδάξει πως καλλιεργείται η σπορά

στους αγρούς. Αλλά και για την αγιότητα, και την

αγριότητα της ανθρώπινης φύσης.

Τι κρίμα οι άνθρωποι να φεύγουν νέοι.

Στα όνειρα να μας αφήνουν μόνους.

Πριν δουν τον σπόρο να καρπίσει

νέους φυσικούς χυμούς. Φεύγουν

σαν γλάροι πετώτας πάνω από το Αιγαίο.

Σαν τα καράβια που ταξιδεύουν,

αναζητώντας νέες θάλασσες να πλεύσουν.

Δίχως να κουνήσουν το μαντήλι ,

του αποχαιρετισμού.

Μήτε φιλί ένα αντίο, κοιτώντας φευγαλέα,

προς το λιμάνι.

Κι εμείς, μόνοι μέσα στο κρύο,

στην μοναξιά μας μιλάμε σιγανά,

για ανθρώπους που αγαπάμε και

ασυναίσθητα μας φεύγουν.



ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ