HTAN MONO ΔΕΚΑΟΧΤΩ
ΓΡΑΦΕΙ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ήταν μόνο δεκαοχτώ. Τον έλεγαν Κώστα κι ήταν αθλητικός τύπος. Με όνειρα ίσαμε τον ουρανό. Είχε τελειώσει το λύκειο. Περίμενε να βγουν τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων. Είχε διαβάσει εξαντλητικά. Ήταν ένα από τα «φυτά» της τάξης. Ήταν σίγουρος ότι θα πετύχαινε από τους πρώτους, στην νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Τι στο καλό διάβαζε τόσο πολύ, είχε τόσες προσδοκίες, και τόσες ελπίδες; Έβγαλε από την αποθήκη το ποδήλατο του, και το ξεσκόνισε εξαντλητικά. Μετά άνοιξε την βρύση και το έπλυνε μένα λάστιχο. Το σκούπισε και έφυγε για ποδηλατοπορεία. Αγαπούσε την ποδηλασία, το τρέξιμο και το κολύμπι. Τώρα που τελείωσαν οι εξετάσεις ήταν ευκαιρία να ασχοληθεί, με τα αγαπημένα του σπορ. Σε μια έξοδο του με το ποδήλατο συναντήθηκε με την Ευαγγελία. Προχωρούσε με το ποδήλατο κι αυτή, και διασταυρώθηκαν από αντίθετες πορείες . Κάθισαν σένα πάρκο να ξεκουραστούν λαχανιασμένοι. Η κοπέλα ήταν συνομήλικη του, και είχε δώσει εξετάσεις στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Σχεδόν με το πρώτο βλέμμα, τους κτύπησε το βέλος του φτερωτού Θεού. Έγιναν αχώριστοι. Σχεδίαζαν να ενοικιάσουν ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, στο Παγκράτι ,ή στου Ζωγράφου για να συζήσουν και να τελειώσουν μαζί το πανεπιστήμιο. Έλεγαν την επομένη ημέρα να συναντηθούν με τα ποδήλατα, και να πάνε πορεία 20 χιλιομέτρων. Συναντήθηκαν στο καθορισμένο σημείο και ξεκίνησαν. Πριν προχωρήσουν στο πέμπτο χιλιόμετρο, μια νταλίκα τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα, τους έκοψε το νήμα της ζωής. Τι κρίμα και ήταν τόσο νέοι και όμορφοι.