Τα αίτια τής υπολειτουργίας


και τού παρά φύση πρόωρου εκφυλισμού

τού ανθρώπινου όντος



Η ανθρωπότητα κατά τις δύο τελευταίες χιλιετίες ακολουθεί την πορεία μιας ατελείωτης κατηφόρας. Ο πλανήτης καταστρέφεται, ο άνθρωπος υποφέρει από ασθένειες, που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί, ότι θα τον πλήξουν. Ασθένειες νοητικές, ψυχικές και σωματικές. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι γι΄αυτή την τραγική κατάσταση, που βρίσκεται η Γη. Λειτουργούμε πλέον ως ένα αυτοκαταστροφικό ον, που κατατρώει τον πλανήτη και φυσικά τον ίδιο μας εαυτό.

...

Βιώνουμε μια ζωή τύπου matrix. Οι κινήσεις μας, οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας είναι αυτοματοποιημένες. Ό,τι κάνουμε, ό,τι αισθανόμαστε, ό,τι σκεπτόμαστε, ακολουθούν ένα είδος λειτουργικού. Λειτουργούμε ασυνείδητα, αφού οι πλείστες των πράξεών μας είναι αρκετά διαταραγμένες. Η ομόρρυθμη και αρμονική λειτουργία των τριών κέντρων τού ανθρώπου (σώμα-ψυχή-νους), όπου εν συνόλω αποτελούν τον φυσιολογικό άνθρωπο, έχουν πάψει να συνεργάζονται και να λειτουργούν φυσιολογικά προ πολλού.



Οι άνθρωποι μετά την ηλικία των εικοσιπέντε περίπου ετών, παύουν να σκέφτονται λογικά και να λειτουργούν αυτόνομα και πρωτότυπα, κινούνται μιμητικά με τον ίδιο παλαιό τρόπο, που τους έμαθε η παράδοση και η κοινωνία τους. Στα σαράντα περίπου, οι πλείστοι εξ΄αυτών παύουν να έχουν οποιαδήποτε συναισθηματική πρωτοτυπία, ο ήδη συρρικνωμένος συναισθηματικός τους κόσμος αργοπεθαίνει.



Από το ίδιο αυτό ηλικιακό σημείο, οι άνθρωποι πλήττονται και από τις ψυχοσωματικές εκφυλιστικές ασθένειες (καρκίνοι, καρδιαγγειακά, σακχαροδιαβήτης, πίεση, κ.ά.), καθώς κι από πρόωρα γηρατειά. Από κει και μετά, στην κυριολεξία φυτοζωούν ως ζόμπι μέχρι και τη λήξη τής συντομευμένης ζωής τους σχεδόν νεκροί και τελικά (στην καλύτερη περίπτωση) πεθαίνουν σακάτηδες μέσα σε κάποιο νοσοκομείο ή κάπου αλλού κατάκοιτοι και καταπονημένοι από τις λεγόμενες εκφυλιστικές νόσους.



Κι εδώ τίθενται τα απλά ερωτήματα: Αυτός είναι τελικά ο προορισμός μας ως όντα; Αυτή είναι η φύση μας, τα χρόνια, που μας οφείλεται να ζήσουμε, το λεγόμενο ως πεπρωμένο μας; Αυτό είναι το χρονικό διάστημα ζωής, που μάς δίνει ο κατασκευαστής μας, η Φύση; Να ζούμε και να πεθαίνουμε νωρίς, άρρωστοι και κενοί;
Ως απαντήσεις αυτών θα θέταμε τις εξής ερωτήσεις: Μήπως ο πρόωρος αυτός εκφυλισμός δεν έχει σχέση με τη φυσική μας πραγματικότητα; Μήπως δεν κάνουμε κάτι καλά εμείς οι ίδιοι; Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε πολλά από τα πεπραγμένα τού βίου μας;..."

                            Βασίλης Μαυρομάτης [ηλεκτρονικό περιοδικό "Ε.Ε"]