Top of Form 1

                                                   ΖΗΛΩΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ

                               ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
"Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσιογραφία μας στρατεύεται, με ζηλωτικό πάθος, για να υπηρετήσει όχι την πληροφόρηση των πολιτών, αλλά τον εντυπωσιασμό τους, αποβλέποντας απροκάλυπτα σε κερδοφόρα αύξηση της τηλεθέασης ή της πώλησης φύλλων. Eγινε διαβόητη η άκρως εκσυγχρονισμένη κανονιστική αρχή: «Δημοσιογραφία δεν είναι να παρουσιάσεις την αναδρομική έκθεση μεγάλου ζωγράφου, δημο

σιογραφία είναι να βρεις, πόσες ερωμένες είχε στον βίο του ο μεγάλος ζωγράφος»! H ελληνική παρουσία σήμερα τελειώνει ιστορικά, επειδή ο ατομοκεντρικός πρωτογονισμός της κερδολαγνείας έγινε το μοναδικό περιεχόμενο και «νόημα» ζωής στην ελλαδική κοινωνία, με πρωτοπόρους στη «μετάλλαξη» τους καπήλους της πολιτικής και τα φερέφωνα τους."
                                               Χρήστος Γιανναράς «Καθημερινή»

Αυτόν τον τύπο της εντυπωσιακής και λαϊκίστικης δημοσιογραφίας ζήλεψαν και ορισμένοι συγγραφείς βιβλίων πανεπιστημιακοί, και μη.

Ασχολούνται λεπτομερώς κ. Γιανναρά, όχι με το σπουδαίο έργο των μεγάλων δημιουργών αλλά "βλέπουν" από την κλειδαρότρυπα την προσωπική τους ζωή.

 Πριν λίγα χρόνια είχα παρακολουθήσει στο Δήμο Χανίων την παρουσίαση ενός βιογραφικού βιβλίου γραμμένο από πανεπιστημιακό , για τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ. Υποστήριζε ότι ο Παπαδιαμάντης ήταν αλκοολικός. Κι αν ήταν που το ήξερε ο εν λόγω κύριος; Μετρούσε στο 1900 τα ποτηράκια του κυρ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ στην ταβέρνα; Ή μήπως μειώνεται έστω και κατ,ελάχιστον το σπουδαίο λογοτεχνικό έργο του;

·Bottom of Form 2