Η ΔΙΨΑ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΙΚΡΟ ΠΕΖΟ
1998- 99 Το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών {Χ.Α.Α}είχε μεγάλες πιένες. Οι άνθρωποι αγόραζαν συνεχώς μετοχές διψώντας για εύκολο κέρδος. Οι πρωτόγονοι χρυσοθήρες στον Ρίο Γκράντε τουλάχιστον κοπίαζαν για να ανακαλύψουν τις πρώτες φλέβες χρυσού. Οι δικοί μας νεόκοποι υποψήφιοι χρυσοθήρες είχαν την ελπίδα να πλουτίσουν χωρίς να ιδρώσει καθόλου το μέτωπο τους. Σε όλη την Ελλάδα άνοιξαν το διάστημα εκείνης της χρηματιστηριακής φούσκας πλήθος «ΕΛ.ΔΕ» -γραφεία μεταβίβασης μετοχών- για να καλύψουν την ζήτηση του κοινού που υπήρξε τόσο έντονη σε ρυθμό φρενίτιδας. Ο έντυπος και ο ηλεκτρονικός τύπος πιάνοντας και τροφοδοτώντας για ίδιον όφελος τον σφυγμό του κόσμου τον ενημέρωνε συνεχώς με νέες οικονομικές πληροφορίες. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί καθημερινώς παρουσίαζαν στην οθόνη ανθρώπους των αγορών. Άνθρωποι από χωριά βοσκοί, αγρότες, εργατοϋπάλληλλοι, μικρομεσαία στρώματα των πόλεων, που δεν γνώριζαν ούτε είχαν ακούσει ποτέ για το χρηματιστήριο και για τον ρόλο του στην οικονομία άρχισαν να αγοράζουν μετοχές στα τυφλά. Ο Γιάννης εκείνο το πρωινό καθόταν στο γραφείο του πίνοντας τον καφέ του. Είχε απλωμένη την εφημερίδα του και ξεφύλλιζε σημειώνοντας τις αγγελίες που τον ενδιέφεραν. Είχε με την πάροδο του χρόνου και με οικονομίες συγκεντρώσει κάποια χρήματα στο βιβλιάριο των καταθέσεων, και τα προόριζε για ένα μεταχειρισμένο διαμέρισμα για λογαριασμό τη κόρης του Σοφίας που μόλις τέλειωνε εκείνη την χρονιά το λύκειο. Σήκωσε το τηλέφωνο και πήρε δύο τρία τηλεφωνήματα, κλείνοντας τα αντίστοιχα ραντεβού. Το πρώτο διαμέρισμα που είδε του άρεσε. Βρισκόταν προς στο τέλος της οδού Χ.Τρικούπη. Ήταν περιποιημένο φρεσκοβαμμένο και σε χαμηλή τιμή. Στην ιδιοκτησία του το είχε ένας νεαρός άνδρας γύρω στα 25 χρόνων. Τον ρώτησε από περιέργεια γιατί το πουλάει, και αυτός του απήντησε με αφέλεια ότι το είχε κληρονομήσει από τον παππού του, και ότι χρειαζόταν τα χρήματα για να¨ «τα παίξει στο χρηματιστήριο». Ο Γιάννης έμεινε εμβρόντητος. Ήταν άνθρωπος παλαιότερης γενιάς τότε που τα χρήματα έβγαιναν με πολύ κόπο και προσπάθεια και δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τόσο εύκολα κάποιος θα πουλούσε ένα ακίνητο για το χρηματιστήριο. Βέβαια ο νέος δεν είχε κοπιάσει το βρήκε έτοιμο το σπίτι, και μπορούσε κάποιος να κατανοήσει ότι δεν εκτιμούσε κάτι που δεν μόχθησε για να το αποκτήσει. Ο Γιάννης ήταν έντιμος άνθρωπος και με ηθικές αρχές.
Δεν θα αγόραζε ποτέ σε χαμηλή τιμή την περιουσία κάποιου, έστω κι αν την πουλούσε με πολύ ελαφρά σαν πούπουλο την καρδιά, και με περίσσια επιπολαιότητα λόγω και του νεαρού της ηλικίας του. Του είπε ότι θα το σκεπτόταν τον χαιρέτησε και αναχώρησε για την οικία του. Τυχαία έμαθε σε ένα μεσιτικό γραφείο ότι το σπίτι εκείνο πουλήθηκε και ότι ο επιπόλαιος νεαρός έμεινε με ένα πακέτο μετοχές με μηδενική σχεδόν αξία στο συρτάρι του. Μπορεί να μην μπορούσε να τον αποτρέψει για την πώληση .Τουλάχιστον δεν θα είχε τύψεις ότι επωφελήθηκε οικονομικά έστω κι αν δεν το επεδίωξε. Ήταν ένας άνθρωπος διαμάντι ο Γιάννης.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΙΚΡΟ ΠΕΖΟ
1998- 99 Το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών {Χ.Α.Α}είχε μεγάλες πιένες. Οι άνθρωποι αγόραζαν συνεχώς μετοχές διψώντας για εύκολο κέρδος. Οι πρωτόγονοι χρυσοθήρες στον Ρίο Γκράντε τουλάχιστον κοπίαζαν για να ανακαλύψουν τις πρώτες φλέβες χρυσού. Οι δικοί μας νεόκοποι υποψήφιοι χρυσοθήρες είχαν την ελπίδα να πλουτίσουν χωρίς να ιδρώσει καθόλου το μέτωπο τους. Σε όλη την Ελλάδα άνοιξαν το διάστημα εκείνης της χρηματιστηριακής φούσκας πλήθος «ΕΛ.ΔΕ» -γραφεία μεταβίβασης μετοχών- για να καλύψουν την ζήτηση του κοινού που υπήρξε τόσο έντονη σε ρυθμό φρενίτιδας. Ο έντυπος και ο ηλεκτρονικός τύπος πιάνοντας και τροφοδοτώντας για ίδιον όφελος τον σφυγμό του κόσμου τον ενημέρωνε συνεχώς με νέες οικονομικές πληροφορίες. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί καθημερινώς παρουσίαζαν στην οθόνη ανθρώπους των αγορών. Άνθρωποι από χωριά βοσκοί, αγρότες, εργατοϋπάλληλλοι, μικρομεσαία στρώματα των πόλεων, που δεν γνώριζαν ούτε είχαν ακούσει ποτέ για το χρηματιστήριο και για τον ρόλο του στην οικονομία άρχισαν να αγοράζουν μετοχές στα τυφλά. Ο Γιάννης εκείνο το πρωινό καθόταν στο γραφείο του πίνοντας τον καφέ του. Είχε απλωμένη την εφημερίδα του και ξεφύλλιζε σημειώνοντας τις αγγελίες που τον ενδιέφεραν. Είχε με την πάροδο του χρόνου και με οικονομίες συγκεντρώσει κάποια χρήματα στο βιβλιάριο των καταθέσεων, και τα προόριζε για ένα μεταχειρισμένο διαμέρισμα για λογαριασμό τη κόρης του Σοφίας που μόλις τέλειωνε εκείνη την χρονιά το λύκειο. Σήκωσε το τηλέφωνο και πήρε δύο τρία τηλεφωνήματα, κλείνοντας τα αντίστοιχα ραντεβού. Το πρώτο διαμέρισμα που είδε του άρεσε. Βρισκόταν προς στο τέλος της οδού Χ.Τρικούπη. Ήταν περιποιημένο φρεσκοβαμμένο και σε χαμηλή τιμή. Στην ιδιοκτησία του το είχε ένας νεαρός άνδρας γύρω στα 25 χρόνων. Τον ρώτησε από περιέργεια γιατί το πουλάει, και αυτός του απήντησε με αφέλεια ότι το είχε κληρονομήσει από τον παππού του, και ότι χρειαζόταν τα χρήματα για να¨ «τα παίξει στο χρηματιστήριο». Ο Γιάννης έμεινε εμβρόντητος. Ήταν άνθρωπος παλαιότερης γενιάς τότε που τα χρήματα έβγαιναν με πολύ κόπο και προσπάθεια και δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τόσο εύκολα κάποιος θα πουλούσε ένα ακίνητο για το χρηματιστήριο. Βέβαια ο νέος δεν είχε κοπιάσει το βρήκε έτοιμο το σπίτι, και μπορούσε κάποιος να κατανοήσει ότι δεν εκτιμούσε κάτι που δεν μόχθησε για να το αποκτήσει. Ο Γιάννης ήταν έντιμος άνθρωπος και με ηθικές αρχές.
Δεν θα αγόραζε ποτέ σε χαμηλή τιμή την περιουσία κάποιου, έστω κι αν την πουλούσε με πολύ ελαφρά σαν πούπουλο την καρδιά, και με περίσσια επιπολαιότητα λόγω και του νεαρού της ηλικίας του. Του είπε ότι θα το σκεπτόταν τον χαιρέτησε και αναχώρησε για την οικία του. Τυχαία έμαθε σε ένα μεσιτικό γραφείο ότι το σπίτι εκείνο πουλήθηκε και ότι ο επιπόλαιος νεαρός έμεινε με ένα πακέτο μετοχές με μηδενική σχεδόν αξία στο συρτάρι του. Μπορεί να μην μπορούσε να τον αποτρέψει για την πώληση .Τουλάχιστον δεν θα είχε τύψεις ότι επωφελήθηκε οικονομικά έστω κι αν δεν το επεδίωξε. Ήταν ένας άνθρωπος διαμάντι ο Γιάννης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου