Γράφτηκε τον Δεκέμβρη του 2008,
ως αφιέρωση στον δεκαπεντάχρονο,
Αλέξη Γρηγορόπουλο στον οποίο φέρεσαι την ζωή,
στα Εξάρχεια, εντελώς άσκοπα και άδικα,
περίπολος αστυνομικών.


Χλόμιασε απόψε το φεγγάρι.

Χλόμιασε απόψε το φεγγάρι γιατί έφυγε ένα ωραίο παλικάρι.
Στεφάνι φορούσε στα μαλλιά και είχε την ζωή μπροστά του στα
πρώτα βήματα του.
Κοιμήσου παλικάρι μου, αγάπη μου, άγγελε μου, φωτεινό αστέρι του
ουρανού ανθέ βασιλικέ μου.
Αθώα είναι τα μάτια σου άγουρη η ύπαρξη σου.
Ένα βόλι άγριου ένστικτου έκοψε την ζωή σου.
Το παιδικό σου μέτωπο σκύβω να σου φιλήσω,
Την μορφή σου παίρνω αγκαλιά μέχρι να ξεψυχήσω.
Κατάρα τρισκατάρατη οι αίτιοι της φυγής σου.
Που πλήγωσαν με μαχαιριές τους άμοιρους γονείς σου.
Τις ψυχές των ανθρώπων λύπη διαπερνά,
σήμερα η Ελλάδα κλαίει και πονά.
Το κρίμα να πέσει πάνω τους να φαγωθεί η ψυχή τους,
να μην λιώσει στον αιώνα τον άπαντα.
Το βρωμερό κορμί τους.
Η μάνα σου από αύριο στο μνήμα σου θα κλαίει.
θα σε θυμάται πάντοτε για σένανε θα λέει.
Πως ήσουν τρυφερός βλαστός, άξιο παλικάρι.
Πως αγαπούσες την ζωή κι έφυγες σαν λιοντάρι.
Κοιμήσου παλικάρι μου αναπαύσου εν ειρήνη.
Εύχομαι ολόψυχα για σε, αιώνια γαλήνη.

Μανούς Γ. Δασκαλάκης