Μόλις γεννήθηκε το παιδί, έμεινε η λεχώνα για λίγες ημέρες στο Νοσοκομείο, και μετά μαμά και μωρό μαζεύτηκαν στο σπίτι. Άρχισαν τότε οι επισκέψεις από συγγενείς και φίλους.
«Ίδιος ο πατέρας του, έλεγαν οι συγγενείς του γαμπρού.»
«Φτου ,φτου ίδια η μαμά του έλεγαν οι συγγενείς της νύφης.»
«Αυτό μοιάζει του παππού του έλεγαν κάποιοι.»
«Δεν βλέπετε ότι έχει τα μάτια της γιαγιάς του έλεγαν οι άλλοι. Τα παιδιά του ζεύγους γεννήθηκαν στο νοσοκομείο, επειδή δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν ιδιωτική κλινική.
Στην αρχή προτιμούσαν να γεννηθούν στο σπίτι με μαμή, γιατί το νοσοκομείο είχε τη φήμη ότι όποιος πάει εκεί πεθαίνει.
Ένας συγγενής τους όμως μίλησε στο βουλευτή, και αυτός τηλεφώνησε στον γυναικολόγο για να τους προσέξει, κι έτσι ξεπεράστηκαν οι φόβοι τους.
Το να γεννήσει μια γυναίκα σε ιδιωτική κλινική, ή σε νοσοκομείο ήταν ραγδαία πρόοδος, δεδομένου ότι οι παλιότερες γυναίκες της Κρήτης γεννούσαν στο σπίτι, ή ακόμη και στο χωράφι στο θέρος ή
στην ελαιοκαρπία.
Μετά την γέννηση και του δεύτερου παιδιού δυσκόλεψαν πολύ τα οικονομικά τους.
Η Κατερίνα δεν είχε την δυνατότητα να κάνει κάποιο μεροκάματο γιατί έπρεπε να αφοσιωθεί στα παιδιά.
Παρ’ όλη την ανέχεια η οικογένεια πορευόταν γιατί υπήρχε το πνεύμα της αγάπης και της θυσίας μέσα στην ψυχή του ανδρόγυνου.
Όταν μεγάλωσε κάπως το δεύτερο παιδί, η Κατερίνα ως παλιά κορδελιάστρα, έπαιρνε εργασία στο σπίτι με το κομμάτι[φασών], κι έτσι δυναμικά συνεισέφερε, με τον δικό της τρόπο στα οικογενειακά βάρη.
Είχε όμως και ένα ωθημένο η Κατερίνα. Από μικρή έπαιρνε τα γράμματα. Ήταν άριστη μαθήτρια χωρίς καμιά βοήθεια από το σπίτι.
Καταγόταν από μεγάλη αγροτική οικογένεια, με πολλά παιδιά και ο πατερά φαμίλιας δεν είχε την δυνατότητα να τους προσφέρει τα μέσα προς το ζην. Πολύ δε περισσότερο το «ευ ζην».
Κι όμως κανείς δεν άκουσε ποτέ την Κατερίνα να παραπονεθεί
για τους γονείς της. Ιδιαίτερα την μαμά της, την αγαπούσε σχεδόν
παθολογικά. Είχε φύγει μικρή από την οικογένεια, δεν τους είχε χορτάσει και της έλειπαν.