33]Παρ/ όλα αυτά δεν έπαψε ποτέ να έχει στην ψυχή της, στο είναι της την οπτασία, του μικρού Αχιλλέα.
Περίμενε ότι κάποια στιγμή θα ανοίξει η πόρτα, και θα σφίξει το παιδί στην αγκαλιά της.
Η προσμονή της επιστροφής και η αγωνία για το αύριο, την βασάνιζαν καθημερινά, και δεν μπορούσε να ηρεμήσει.
Ο πατήρ Γεράσιμος την είχε συμβουλεύσει να ασχοληθεί με δημιουργική απασχόληση, για να νοιώθει την χαρά της δημιουργίας, αλλά και να απασχολεί το μυαλό της, να μην είναι καρφωμένο διαρκώς στην σκέψη του μικρού.
Της πρότεινε επίσης να ψάξει να βρεί τα ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα,
και να ενταχθεί σε ένα από αυτά.
-«Να θυμάσαι της είπε ότι η ιδιότητα του θεάτρου είναι ψυχοθεραπευτική.
Μέσα από την εναλλαγή των ρόλων θεραπεύεται η ψυχή του ηθοποιού.»
Ψάχνοντας εδώ και εκεί ανακάλυψε ένα εργαστήριο κεραμικής χωμένο σένα λιόφυτο στην περιοχή του Ακρωτηρίου.
Ο ιδιοκτήτης του ο κυρ Λευτέρης ,ήταν οικογενειάρχης με δύο αγόρια, τα οποία εργαζόταν στο εργαστήριο, μαζί με την γυναίκα του την Σοφία όταν άδειαζε από τις δουλειές του νοικοκυριού.
Στο εργαστήριο επίσης εργαζόταν δύο γειτόνισσες, τις οποίες πλήρωνε με το κομμάτι. Οι κυρίες εργαζόταν τις περισσότερες ώρες, στο σπίτι τους ως φασονίστριες.
Είπε στην Κατερίνα ότι θα την έπαιρνε ως βοηθό, με ελάχιστο ημερομίσθιο μέχρι να μάθει την τέχνη, μετά της είπε θα σε πληρώνω όπως τις άλλες γυναίκες φασόν. [με το κομμάτι]
Παρά την οικονομική της ανέχεια το τελευταίο πράγμα, που την ενδιέφερε, ήταν τα χρήματα.
Την βαθειά πληγή που είχε στην ψυχή της, ήθελε να επουλώσει και να πιει αν ήταν δυνατόν, το νερό της λησμονιάς. Σιγά, σιγά άρχισε να γεμίζει την καθημερινότητα της, έπειτα από όλη αυτή την περιπέτεια, η οποία την διάλυσε. Θυμήθηκε ότι είχε άλλο ένα παιδί το οποίο με αυτό το τραγικό συμβάν είχε τραυματιστεί ανεπανόρθωτα.
Στράφηκε πάλι προς το κοριτσάκι της την μικρή Ματούλα.
Το καημένο το παιδί τον τελευταίο καιρό, αισθανόταν σαν να είχε χάσει και τους δύο γονείς της, μαζί με το αδελφάκι της.
Η Ματούλα επίσης πίστευε ότι φταίει αυτή, που δεν πρόσεχε αρκετά το αδελφάκι της και χάθηκε.
Το έλεγε αυτό συχνά στην μαμά της κι αυτή, έκανε ότι μπορούσε να καθησυχάσει τις ανησυχίες της.
-«Δεν φταις εσύ κοριτσάκι μου κανείς δεν φταίει .»
«Ήταν τυχερό να γίνει και έγινε.»