31]Ήταν πολύ νωρίς όμως για τον μικρό Αχιλλέα να γνωρίζει τι του επιφύλασσε η ζωή.
ΤΥΧΕΡΉ ΠΟΥ ΘΑ ΉΤΑΝ Η ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ ΑΝ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΓΝΏΡΙΖΕ ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ ΤΟΥ.
Ορισμένες σταθερές όμως τις βιώνει, από την στιγμή που θα γεννηθεί γιατί είναι εκ των προτέρων καθορισμένες.
Όπως η γειτονιά του ,το θρήσκευμα του, το όνομα του, και το σπουδαιότερο η γέννηση του η οποία συντελείτε χωρίς να ερωτηθεί.
Θα είχε όμως νόημα η ζωή, αν ο άνθρωπος γνώριζε το μέλλον του;
Ίσως βέβαια να απόφευγε τις τραγωδίες. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι αθάνατος αλλά φθαρτός.
Το ταξίδι του θα έχανε τον περιπετειώδη χαρακτήρα του, τις καμπύλες και τα βραχώδη όρη , το άγνωστο και την προσπάθειες να το κατακτήσει που εν τέλει είναι το άλλας της ζωής.
Ας επιστρέψουμε εν τάχει στην λεβεντογέννα Κρήτη να δούμε την ζωή
της οικογένειας μετά την αναπάντεχη εξαφάνιση του μικρού Αχιλλέα.
Η Κατερίνα ήταν από τότε ντυμένη στα μαύρα.
Ο νους της και οι σκέψεις της ήταν γεμάτες ενοχές.
Συνεχώς έλεγε στον εαυτών της ότι αν κρατούσε, σφιχτά το παιδί της από το χεράκι ,την στιγμή που πήγε να του αγοράσει το «μαλλί της γριάς»
δεν θα συναίβενε αυτή η τραγωδία.
Τώρα θα ήταν κοντά της και θα του έδινε όλη της την αγάπη, την τρυφερότητα και την στοργή της μάνας, όπως μόνο οι μάνες της Κρήτης ξέρουν ανιδιοτελώς να την προσφέρουν.
Όμως με την πάροδο του χρόνου είχε χαθεί κάθε ελπίδα.
Από τις αστυνομικές αρχές δεν είχαν κανένα νέο.
Το ίδιο και από το ραδιόφωνο που είχε απευθυνθεί για ανακοινώσεις,
αλλά και από τον Αθηναικό και Κρητικό τύπο.
Από παντού υπήρξε άκρα του τάφου σιωπή.
Οι απελπισμένες επισκέψεις της στις χαρτορίχτρες και τα μέντιουμ δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Η ψυχή της ήταν γεμάτη θλίψη και το ύφος της ήταν μελαγχολικό και σκυθρωπό.