Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΧΥΡΟ
Σελ.1]-«Τι θα γίνει με το κοπέλι τώρα που τελειώνει το λύκειο;»
-«Τι θα γίνει με το κοπέλι;» Συνέχεια αυτό μουρμούριζε μέσα από τα δόντια της η κυρά Κατερίνα. Το κοπέλι περί ου ο λόγος δεν ήταν αγόρι αλλά κορίτσι μα στην λεβεντογέννα Κρήτη τα παιδιά δεν έχουν φύλο. Στην τοπική λαλιά και τα δύο φύλα ονομαζόντουσαν κοπέλια.
Δικαίως αγωνιούσε η κυρά Κατερίνα γιατί η οικογένεια της δεν
διέθετε πόρους για φροντιστήρια και περιττά έξοδα να σπουδάσει
τα παιδιά της. Ζούσαν σένα υπόγειο διαμέρισμα πεντακόσια μέτρα
από το Δικαστικό μέγαρο Χανίων.
Όταν έγινε ο γάμος της ήταν πολύ τυχερή γιατί εκείνη την χρονιά
είχε βεντέμα με τα λιόδεντρα φορτωμένα πλούσιο καρπό.
Έδωσε ο πατέρας της όλη την σοδειά και λίγες οικονομίες, τις οποίες είχε καταχωνιασμένες στην αγροτική τράπεζα, στον εργολάβο και της αγόρασε την υπόγα. Απόμεινε ένα χρέος στον επιχειρηματία, ο οποίος ήταν και συγγενείς του, και δεν του ζήτησε γραμμάτια και εγγυήσεις. Τελείωσε την αγορά του σπιτιού με ένα λόγω τιμής, όπως έκαναν τα παλιά τα χρόνια οι γέροντες Κρητικοί.
Το εθιμικό δίκαιο είχε ισχύ νομικού κανόνα ισχυρότερου, από τους γραπτούς νόμους της πολιτείας, που παραβιάζονται ασυστόλως από τους πονηρούς επιγόνους.
Η Κατερίνα παντρεύτηκε τον καλό της από έρωτα. Πως τα κατάφερε σε καιρούς ακόμη δύσκολους, στην αρχή προς τα μέσα της δεκαετίας του 1960;
Η κοπελιά καταγόταν από χωριό μα, οι γονείς της την έστειλαν από το χωριό στην πόλη, να μάθει κάποια τέχνη. Παρά τους ηθικούς περιορισμούς και απαγορεύσεις, που είχε επιβάλει στον εαυτόν της όσο ήταν μακριά, από τους γονείς της ένοιωθε, ένα αέρα ελευθερίας. Οι φτωχοί και αγράμματοι αγρότες της εποχής εκείνης καταρχήν, θέλησαν να διώξουν από τις δύσκολες και σκληρές συνθήκες του χωριού τα παιδιά τους . Με δάκρυα ποτάμι και με πόνο ψυχής. Έκαναν το παν όμως να μη βιώσουν τα παιδιά τις σκληρές συνθήκες της δικής τους ζωής.