32]Με τον άνδρα της τον Σωτήρη είχαν απομακρυνθεί ψυχικά.
Ο Σωτήρης εργαζόταν υπερωρίες στο λογιστικό γραφείο.
Όταν επέστρεφε στο σπίτι κρυβόταν πίσω από μια εφημερίδα.
Ξεφύλλιζε επίσης περιοδικά με σταυρόλεξα τα οποία έλυνε με μανία.
Την Κυριακή έβγαινε με τους φίλους του στην εξοχή , όπου είχαν σχηματίσει μια ομάδα και έπαιζαν ποδόσφαιρο.
Ο Σωτήρης βίωνε τον πόνο με τον δικό του τρόπο.
Είχε καταπιεί βαθειά την θλίψη του, και επιφανειακά φαινόταν απαθής και αδιάφορος.
Προσπαθούσε να απωθήσει το γεγονός σαν να μην είχε συμβεί ποτέ.
Η Κατερίνα απορούσε που τον έβλεπε να φέρεται σαν χαζοχαρούμενος.
Μα δεν είχε τον χρόνο να του ζητήσει εξηγήσεις.
Ο καθένας ζούσε στον δικό του κόσμο.
Η Κατερίνα είχε κάποια στιγμή υπερβεί τα όρια της.
Αισθανόταν την ανάγκη να μιλήσει.
Να εξωτερικεύσει τις σκέψεις που την βασάνιζαν, να επικοινωνήσει.
Για να ξαλαφρώσει από το τεράστιο βάρος, πού τις πίεζε το στήθος και δυσκόλευε την αναπνοή της.
Σκέφθηκε να επισκεφθεί ψυχολόγο μα πάλι είχε τους ενδοιασμούς της.
Αν την έβλεπε κανένας γνωστός και την περνούσε για τρελή;
Επισκέφθηκε την εκκλησία, και συγκεκριμένα απόφυγε να επισκεφθεί τη ενορία της. Προτιμούσε να είναι άγνωστη μέσα στο πλήθος.
Ο πνευματικός της ενορίας ήταν ένας ψηλός και ευπαρουσίαστος ιερέας.
Ήταν ένας άνθρωπος με βαθειά πνευματικότητα ,έξυπνος και καλλιεργημένος ,καθώς και πολυπτυχιούχος.
Με την διαδικασία της εξομολόγησης , την ανθρώπινη επαφή την ευγένεια και την πραότητα αυτού του ανθρώπου αισθανόταν μια ανακουφιστική λύτρωση.
Έφευγε λυπημένη μα και ξαλαφρωμένα με ανάμικτα συναισθήματα.