Ρότα μελαγχολίας

Με μελανά χρώματα είναι ζωγραφισμένη στο κάδρο,
η μοναξιά μου.
Μία ημέρα θλιβερή γκρεμίστηκε ο κόσμος μου τα όνειρα μου.
Πόσο νοιώθω ηττημένος και μόνος.
Μοναδική γεύση μου πικροβότανα και πόνος.

Γιατί στην ζωή να συμβαίνουν τα γκρίζα, τα μαύρα.
Τα βαθειά τα σκοτάδια;
Γιατί να λυγίζω σαν δέντρο στους πέντε ανέμους;

Γιατί να βρίσκομαι χάμω πεσμένος;
Γιατί να μην είμαι ένας γίγας από βράχο καμωμένος;

Άνθρωπος είμαι και είναι, από σάρκα το κορμί μου.
Και από πνεύμα η ψυχή μου.

Εύθραυστος είμαι και υποφέρω από σκληρές,
δοκιμασίες.

Απώλειες ,κενά στην ψυχή ,τραυματικές εμπειρίες.
Με σκεπάζει μια αντάρα, ένα βάρος μαύρα σύννεφα
στην ψυχή,
Και έρχεται στιγμές που χάνεται το θάρρος

Μα θα έρθει η στιγμή κι ο ουρανός θα φέξει
και ο ολόλαμπρος ήλιος θα φανεί.

Μετά τις καταιγίδες ανοίγει ο καιρός εμφανίζεται
το ουράνιο τόξο, που φέρνει την γαλήνη,
ύστερα από βροντές αστραπές και ωδίνη.