37]Τα λόγια ωριμότητας αγάπης και σοφίας, της Κατερίνας τον συγκρατούσαν για να μην παραιτηθεί από την ιερωσύνη, και του έδιναν κουράγιο .
Τα καθήκοντα του ιερέα για αυτόν ήταν πράξη προσφοράς και αυτοθυσίας.
Πίστευε ότι η εκτέλεση των τυπικών θρησκευτικών καθηκόντων, εντάσσεται σε μια ανιαρή επανάληψη της τυπολατρίας.
Σκεπτόταν ότι αν παρέμενε μόνο σε αυτά τα τυπικά ως εκπρόσωπος της εκκλησίας θα έχανε την ουσία.
Το σημαντικό για αυτόν ήταν το κοινωνικό έργο.
Η ματιά του έπεφτε σε όλο το νομό Χανίων κι όχι μόνο στην ενορία του.
Η ύπαιθρος ζούσε σε πολύ σκληρές συνθήκες ζωής.
Πως θα έβγαινε από αυτές τις δυσκολίες και την υπανάπτυξη;
Ούτε ο εξηλεκτρισμός είχε ολοκληρωθεί, ούτε το οδικό δίκτυο που ήταν άθλιοι καρόδρομοι οι περισσότεροι.
Τα μέσα γεωργικών καλλιεργειών βρισκόταν ακόμη, στην εποχή του
αλόγου με το αλέτρι να οργώνει την γή, και τον βολόσυρο να σπάει τους χωμάτινους σβώλους.
Ήταν αναγκαίο επίσης να γίνουν αρδευτικά έργα για να εξασφαλίσουν την άρδευση τις εποχές που την είχαν ανάγκη.
Αισθανόταν ότι όλα αυτά τα προβλήματα τον αφορούσαν.
Αν δεν βελτιωνόταν η κατάσταση των αγροτών ,θα εξακολουθούσαν να φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό.
Λυπόταν να τους βλέπει να ζούν μέσα στην αμάθεια, να γεννούν οι γυναίκες πολλά παιδιά, και να τα αφήνουν χωρίς προστασία, στο έλεος του Θεού.
Ήταν αποφασισμένος να τους βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις να βγούν από αυτό το τέλμα της φτώχειας και της στέρησης.
Γιατί όπως είπε και ο Αναγεννησιακός συγγραφέας Τζον Νταν¨
«Κάθε ανθρώπου θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο , γιατί είμαι δεμένος αξεδιάλυτα με όλη την ανθρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μην στέλνεις, να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για σένα.»