Γύρω μας πλατείες, χαμηλά σπιτάκια, πολυκατοικίες.
Νερά τρέχουν άφθονα στα συνδριβάνια,
Κηπουροί ποτίζουν τραγουδώντας τα χρωματιστά γεράνια.
Άνθρωποι ντυμένη μοναξιά κάθονται στα καφέ και πίνουν,
μελαγχολούν με βλέμμα απλανές, και αργοσβήνουν.

Εξαρτημένοι ζητιανεύουν ελεημοσύνη στα παγκάκια.
Τρέμουν σαν το ψάρι έξω από το νερό ,και γίνονται
«βαποράκια».
Μετανάστες όρθιοι , με σκληράδα στο βλέμμα,
αναμένουν εργοδότη ,να τους κάνει νεύμα.

Τις ελεύθερες ώρες στην πατρίδα θυμούνται φίλους,
αρραβωνιαστικές, και συγγενείς και συγκινούνται.

Δικηγόροι περνούν από την πλατεία , ντυμένοι
με σιδερωμένα κοστούμια και γραβάτες,
κρατώντας στο χέρι ,φουσκωμένες με νομική
ύλη τσάντες.

Αναμένουν στα γραφεία τους, τους καλούς πελάτες
με τις πολλές απάτες και τις χίλιες αυταπάτες.


Γυναίκες ηλικιωμένες με «τραβήγματα» στο δέρμα του
προσώπου αλλοιωμένες, θέλουν να σταματήσουν
του χρόνου το ρολόι, για να πάψουν να είναι θλιμμένες.

Κυρίες κρατώντας από το λουρί ράτσας σκυλάκια.
Τα πηγαίνουν περίπατο στου άλσους τα δεντράκια.

Λεωφορεία ταξί και κούρσες μπερδεύονται στους δρόμους.
Και οι οδηγοί τους σε κάθε ευκαιρία, μουντζώνουν πισώπλατα
τους τροχονόμους.

Κωμικά και τραγικά στις πλατείες και στους δρόμους μας
συμβαίνουν , και χρονογράφων κείμενα στην ιστορία μένουν.


Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
ΧΑΝΙΑ