Δεν πέρασε πολύ καιρός και έμαθαν ότι το εργοστάσιο πουλήθηκε
σε ένα βιομήχανο από την βόρειο Ελλάδα.
«Οι διάδοχοι δεν εκτιμούν και πολύ τους κόπους τους οποίους έκαναν οι πατέρες τους σχολίασε ο Σωτήρης.
-«Τουλάχιστον να πάνε σε καλή μεριά τα χρήματα είπε η Κατερίνα.»
-«Θα σου πω τι ακούγεται στην αγορά Κατερίνα . »
-« Λένε λοιπόν ότι οι Εβραίοι είναι καταπληκτικοί έμποροι και δεν χάνουυν την ευκαιρία για να πλουτίσουν.
-«Όταν θέλουν να κάνουν κάποια αγορά ακινήτου ρωτούνε τον πωλητή.»
-«Δικό σας είναι το ακίνητο κύριε, με το δικό σας κόπο το αποκτήσατε;»
-«Όταν ο άλλος τους απαντήσει ότι αυτός μόχθησε και το απόκτησε
κάνουν πίσω και δεν προχωρούν στην αγορά.»
-«Όταν τους απαντήσει ότι το κληρονόμησε αμέσως αρχίζουν τα παζάρια και το αγοράζουν .»
-«Ξέρεις γιατί;»
-«Αντιλαμβάνομαι Σωτήρη μου, δεν είμαι χαζή.»
-«Διότι καταλαβαίνουν ότι αυτός που πουλάει έτοιμη περιουσία δεν την είχε πονέσει και την πουλάει φθηνά.»
-«Γιατί μιλάς για τους Εβραίους και δεν λές για μας τους Έλληνες ή για άλλες φυλές. Μήπως είσαι ρατσιστής;»-« Εγώ ρατσιστής?.»
Είπε γελώντας ο Σωτήρης.
-«Αυτοί φταίνε που είναι Εβραίοι.»
Την Τρίτη το πρωί έφερε ο ταχυδρόμος μια πρόσκληση γάμου στην οικογένεια του Σωτήρη.
Το Σάββατο θα γινόταν ο γάμος ενός ανηψιού του, παιδί του πρώτου εξαδέλφου του.
Ο γάμος θα γινόταν στην Αρχοντική Ρεθύμνου.
-«Έντάξει έχουμε καιρό να κατεβούμε στην αγορά, να αγοράσουμε το δώρο είπε η Κατερίνα.»
Παρά που εκείνο τον καιρό, είχαν μόνιμη λιτότητα, μέχρι εσχάτης πενίας δεν το έλεγε η ψυχή τους , να πάνε με άδεια χέρια.
Ήθελαν να «αποφανιστούνε» όπως λένε στα χωριά της Κρήτης να μη φανεί δηλαδή, ότι είτε είναι πολύ φτωχοί είτε τσιγγούνηδες.
Το Σάββατο πράγματι πήγαν με το λεωφορείο της γραμμής στο χωριό για τον γάμο.
Έδωσαν στην ξαδέλφη το δώρο χαιρέτισαν τους φίλους και συγγενείς που γνώριζαν.
Ήπιαν τσικουδιές έφαγαν ξηρούς καρπούς, και τράβηξαν με τα πόδια για την εκκλησία που ήταν λίγα μέτρα παρακάτω.
Στο γλέντι του γάμου ακούστηκαν κι οι μπαλωτιές που συνηθίζονται στο νησί . [ βάρβαρο έθιμο αλλά έθιμο]