Οι νέοι φόροι των (πραγματικά) μεγάλων επιχειρήσεων
Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/12/2012
TOY AΓΓΕΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥ
Η φορολογική αντιμετώπιση των μεγάλων επιχειρήσεων δεν είναι ισότιμη με των μικρότερων και, σαφώς, δεν είναι ουδέτερη
Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο τοποθετεί τον φόρο για τις Α.Ε. και ΕΠΕ στο 26% επί των κερδών της εταιρείας. Στα διανεμόμενα κέρδη ο συντελεστής θα είναι 10%, αλλά δεν θα ασχοληθούμε, σε αυτό το άρθρο, με τον φόρο στα διανεμόμενα. Ας μείνουμε στα αδιανέμητα κέρδη και στον βασικό συντελεστή 26% και ας έχουμε υπόψη μας ότι, τα κέρδη που θα λάβουν οι πολυεθνικές εταιρείες από τις θυγατρικές τους (που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα) θα φορολογηθούν μόνο με αυτόν τον συντελεστή, αφού τα διανεμόμενα κέρδη για τις πολυεθνικές είναι αφορολόγητα. Η "νομιμοποιητική" λογική πίσω από τα αφορολόγητα μερίσματα βρίσκεται στο επιχείρημα ότι οι μητρικές εταιρίες, πρέπει να λάβουν πίσω τα χρήματα που επένδυσαν στη χώρα υποδοχής των επενδύσεων τους.
Παράλληλα το νέο φορολογικό εισάγει τη φιλοσοφία ότι όλες οι επιχειρήσεις (Α.Ε, ΕΠΕ, Ο.Ε, Ε.Ε, ατομικές και οι ελεύθεροι επαγγελματίες) πρέπει φορολογικά να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο, περίπου, τρόπο. Άρα 26% φορολόγηση και των ελεύθερων επαγγελματιών από το πρώτο ευρώ. Στο κάτω κάτω, είναι όλες επιχειρήσεις που σκοπό έχουν το κέρδος, άρα η φορολογική αρχή πρέπει να τις αντιμετωπίζει όλες ισότιμα.
Ας εξετάσουμε όμως αν η πραγματικότητα (στην Ελλάδα της δραματικής ύφεσης) έχει σχέση με την παραπάνω λογική.
Από τότε που ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα, οι μεγάλες εταιρείες αυξάνουν την κυριαρχία τους στην αγορά, καταστρέφοντας και επικρατώντας επί των μικρότερων επιχειρήσεων. Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Σύμφωνα με την έκθεση της ICAP για την κερδοφορία των 500 πιο μεγάλων επιχειρήσεων στο 2010, οι 20 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις κάλυψαν (από κοινού) το 53,4% των κερδών (προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων) των 500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων. Πιο εντυπωσιακό είναι το εξής στοιχείο: ενώ το 2009 το μερίδιο των κερδών των 20 πιο κερδοφόρων εταιρειών ανήλθε στο 45% των κερδών όλων των ελληνικών επιχειρήσεων (26.248 εταιρείες που εξέτασε η έκθεση της ICAP), το 2010 το αντίστοιχο μερίδιο τους εκτοξεύθηκε στο 62%. Η ολιγοπωλιακή διάρθρωση της ελληνικής αγοράς, προωθείται με εκπληκτικούς ρυθμούς, που είναι -δυστυχώς- ανάλογοι της αύξησης της ανεργίας.
Από καθαρά φορολογικής σκοπιάς, στο επίπεδο δηλαδή των δημοσίων εσόδων, η παραπάνω, εντυπωσιακή, συγκέντρωση του κεφαλαίου δεν θα μας απασχολούσε εάν οι φόροι που καταβάλλουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, αυξάνονται αναλογικά με τα κέρδη τους. Είναι όμως έτσι;
Αν δούμε τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων θα διαπιστώσουμε το εξής: οι επιχειρήσεις που κατηγοριοποιούνται ως μεγάλες (με φορολογητέα κέρδη άνω των 7.500.000 ευρώ), συγκριτικά με όλες τις άλλες επιχειρήσεις παρουσιάζουν της εξής διάρθρωση στους φόρους που καταβάλλουν (βλέπε αναλυτικά στον πίνακα).
Ενώ δηλαδή το μερίδιο των κερδών των 20 πιο κερδοφόρων εταιρειών εκτοξεύθηκε από το 45% στο 62% ( στο σύνολο των κερδών των 26.248 εταιρειών) οι φόροι των μεγάλων επιχειρήσεων, έχουν, περίπου, την ίδια αναλογία συγκριτικά με τις μικρότερες, μεταξύ 2009 και 2010. Αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Κανονικά οι φόροι των μεγάλων επιχειρήσεων θα έπρεπε να είχαν αυξηθεί, κατά αναλογικό τρόπο, με την αύξηση των κερδών τους.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι η φορολογική αντιμετώπιση των μεγάλων επιχειρήσεων δεν είναι ισότιμη με των μικρότερων και, σαφώς, δεν είναι ουδέτερη. Η φορολογική αντιμετώπιση δε, σχετίζεται με πολλά πράγματα και όχι μόνο με τους συντελεστές φορολόγησης. Οι συντελεστές φορολόγησης είναι, ίσως, το τελευταίο στοιχείο που καθορίζει τους φόρους που θα καταβάλουν, κυρίως, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν στήσει -σε παγκόσμιο επίπεδο- πολύ καλά τους μηχανισμούς μεταφοράς των κερδών τους σε φορολογικούς παραδείσους. Όπως δείχνουν και τα πρόσφατα δημοσιεύματα της GUARDIAN, που προκάλεσαν παγκόσμιο ενδιαφέρον, η Apple πληρώνει λιγότερο από 2 τοις εκατό φόρο για τα κέρδη της από τις διεθνείς πωλήσεις της (που εκτιμώνται ότι ανέρχονται περίπου στα 37 δισ. δολάρια), ενώ οι εταιρίες Google, Amazon και Starbucks, πλήρωσαν τα τελευταία 4 χρόνια φόρους στο Ηνωμένο Βασίλειο λίρες 30 εκατομμύρια (όταν οι πωλήσεις τους ήταν λίρες 3,1 δισ.).
Σε αυτό λοιπόν το ελληνικό και διεθνές πλαίσιο αναμένουμε, για άλλη μια φορά, τη μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων με μοναδικό επιχείρημα την κρίση. Επειδή όμως η ιστορία της μείωσης των συντελεστών ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια στην Ελλάδα (επί εποχής Αλογοσκούφη) ας δούμε ποιο ήταν το χειροπιαστό αποτέλεσμα των συνεχών μειώσεων των συντελεστών, την περίοδο που δεν υπήρχε κρίση στην Ελλάδα.
Το αποτέλεσμα απλό: ενώ τα φορολογητέα κέρδη αυξήθηκαν κατά 5 δισ. ευρώ, οι φόροι μειώθηκαν.
Το ευτράπελο είναι ότι το επιχείρημα της μείωσης των φόρων ισχύει και στην φάση της ανάκαμψης και στη φάση της ύφεσης. Ισχύει παντού και πάντα. Σαν να έχει κολλήσει η κασέτα.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/12/2012
TOY AΓΓΕΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥ
Η φορολογική αντιμετώπιση των μεγάλων επιχειρήσεων δεν είναι ισότιμη με των μικρότερων και, σαφώς, δεν είναι ουδέτερη
Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο τοποθετεί τον φόρο για τις Α.Ε. και ΕΠΕ στο 26% επί των κερδών της εταιρείας. Στα διανεμόμενα κέρδη ο συντελεστής θα είναι 10%, αλλά δεν θα ασχοληθούμε, σε αυτό το άρθρο, με τον φόρο στα διανεμόμενα. Ας μείνουμε στα αδιανέμητα κέρδη και στον βασικό συντελεστή 26% και ας έχουμε υπόψη μας ότι, τα κέρδη που θα λάβουν οι πολυεθνικές εταιρείες από τις θυγατρικές τους (που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα) θα φορολογηθούν μόνο με αυτόν τον συντελεστή, αφού τα διανεμόμενα κέρδη για τις πολυεθνικές είναι αφορολόγητα. Η "νομιμοποιητική" λογική πίσω από τα αφορολόγητα μερίσματα βρίσκεται στο επιχείρημα ότι οι μητρικές εταιρίες, πρέπει να λάβουν πίσω τα χρήματα που επένδυσαν στη χώρα υποδοχής των επενδύσεων τους.
Παράλληλα το νέο φορολογικό εισάγει τη φιλοσοφία ότι όλες οι επιχειρήσεις (Α.Ε, ΕΠΕ, Ο.Ε, Ε.Ε, ατομικές και οι ελεύθεροι επαγγελματίες) πρέπει φορολογικά να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο, περίπου, τρόπο. Άρα 26% φορολόγηση και των ελεύθερων επαγγελματιών από το πρώτο ευρώ. Στο κάτω κάτω, είναι όλες επιχειρήσεις που σκοπό έχουν το κέρδος, άρα η φορολογική αρχή πρέπει να τις αντιμετωπίζει όλες ισότιμα.
Ας εξετάσουμε όμως αν η πραγματικότητα (στην Ελλάδα της δραματικής ύφεσης) έχει σχέση με την παραπάνω λογική.
Από τότε που ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα, οι μεγάλες εταιρείες αυξάνουν την κυριαρχία τους στην αγορά, καταστρέφοντας και επικρατώντας επί των μικρότερων επιχειρήσεων. Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Σύμφωνα με την έκθεση της ICAP για την κερδοφορία των 500 πιο μεγάλων επιχειρήσεων στο 2010, οι 20 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις κάλυψαν (από κοινού) το 53,4% των κερδών (προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων) των 500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων. Πιο εντυπωσιακό είναι το εξής στοιχείο: ενώ το 2009 το μερίδιο των κερδών των 20 πιο κερδοφόρων εταιρειών ανήλθε στο 45% των κερδών όλων των ελληνικών επιχειρήσεων (26.248 εταιρείες που εξέτασε η έκθεση της ICAP), το 2010 το αντίστοιχο μερίδιο τους εκτοξεύθηκε στο 62%. Η ολιγοπωλιακή διάρθρωση της ελληνικής αγοράς, προωθείται με εκπληκτικούς ρυθμούς, που είναι -δυστυχώς- ανάλογοι της αύξησης της ανεργίας.
Από καθαρά φορολογικής σκοπιάς, στο επίπεδο δηλαδή των δημοσίων εσόδων, η παραπάνω, εντυπωσιακή, συγκέντρωση του κεφαλαίου δεν θα μας απασχολούσε εάν οι φόροι που καταβάλλουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, αυξάνονται αναλογικά με τα κέρδη τους. Είναι όμως έτσι;
Αν δούμε τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων θα διαπιστώσουμε το εξής: οι επιχειρήσεις που κατηγοριοποιούνται ως μεγάλες (με φορολογητέα κέρδη άνω των 7.500.000 ευρώ), συγκριτικά με όλες τις άλλες επιχειρήσεις παρουσιάζουν της εξής διάρθρωση στους φόρους που καταβάλλουν (βλέπε αναλυτικά στον πίνακα).
Ενώ δηλαδή το μερίδιο των κερδών των 20 πιο κερδοφόρων εταιρειών εκτοξεύθηκε από το 45% στο 62% ( στο σύνολο των κερδών των 26.248 εταιρειών) οι φόροι των μεγάλων επιχειρήσεων, έχουν, περίπου, την ίδια αναλογία συγκριτικά με τις μικρότερες, μεταξύ 2009 και 2010. Αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Κανονικά οι φόροι των μεγάλων επιχειρήσεων θα έπρεπε να είχαν αυξηθεί, κατά αναλογικό τρόπο, με την αύξηση των κερδών τους.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι η φορολογική αντιμετώπιση των μεγάλων επιχειρήσεων δεν είναι ισότιμη με των μικρότερων και, σαφώς, δεν είναι ουδέτερη. Η φορολογική αντιμετώπιση δε, σχετίζεται με πολλά πράγματα και όχι μόνο με τους συντελεστές φορολόγησης. Οι συντελεστές φορολόγησης είναι, ίσως, το τελευταίο στοιχείο που καθορίζει τους φόρους που θα καταβάλουν, κυρίως, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν στήσει -σε παγκόσμιο επίπεδο- πολύ καλά τους μηχανισμούς μεταφοράς των κερδών τους σε φορολογικούς παραδείσους. Όπως δείχνουν και τα πρόσφατα δημοσιεύματα της GUARDIAN, που προκάλεσαν παγκόσμιο ενδιαφέρον, η Apple πληρώνει λιγότερο από 2 τοις εκατό φόρο για τα κέρδη της από τις διεθνείς πωλήσεις της (που εκτιμώνται ότι ανέρχονται περίπου στα 37 δισ. δολάρια), ενώ οι εταιρίες Google, Amazon και Starbucks, πλήρωσαν τα τελευταία 4 χρόνια φόρους στο Ηνωμένο Βασίλειο λίρες 30 εκατομμύρια (όταν οι πωλήσεις τους ήταν λίρες 3,1 δισ.).
Σε αυτό λοιπόν το ελληνικό και διεθνές πλαίσιο αναμένουμε, για άλλη μια φορά, τη μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων με μοναδικό επιχείρημα την κρίση. Επειδή όμως η ιστορία της μείωσης των συντελεστών ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια στην Ελλάδα (επί εποχής Αλογοσκούφη) ας δούμε ποιο ήταν το χειροπιαστό αποτέλεσμα των συνεχών μειώσεων των συντελεστών, την περίοδο που δεν υπήρχε κρίση στην Ελλάδα.
Το αποτέλεσμα απλό: ενώ τα φορολογητέα κέρδη αυξήθηκαν κατά 5 δισ. ευρώ, οι φόροι μειώθηκαν.
Το ευτράπελο είναι ότι το επιχείρημα της μείωσης των φόρων ισχύει και στην φάση της ανάκαμψης και στη φάση της ύφεσης. Ισχύει παντού και πάντα. Σαν να έχει κολλήσει η κασέτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου