Οι ανθρωποθυσίες είχαν τόσο γενικευθεί στην αρχαία Ελλάδα, ώστε είχαν εξελιχθεί σε νόμιμο φαινόμενο. Οι ανθρωποθυσίες στους θεούς συνεχίζονταν ακόμα και κατά τον ε' αι. π.Χ. με τη μορφή τού «φαρμακού», που συντηρούσε η κοινότητα, για να τον θυσιάσει χωρίς καμμιά εγκληματική προϋπόθεση.







Οι ελληνικές θεότητες συνοδεύονταν πάντοτε από βία, αγριότητα και φρικαλεότητες. Στην αρχαία Ελλάδα το θύμα, που προοριζόταν για ανθρωποθυσία ονομαζόταν «κάθαρμα», επειδή η θυσία αντιμετωπιζόταν ως «αποξήρανση», ως «ευνοϊκή έξοδος», δηλαδή «κάθαρσις»!







Στις τραγωδίες τού Ευριπίδη αναφέρονται πάμπολλες τελετές ανθρωποθυσιών στις θεότητες. Ο Αριστοφάνης αφηγείται στα έργα του τις ανθρωποθυσίες και τους καννιβαλισμούς. Στούς «Ιππής», ο Δήμος εμφανίζεται ως ανθρωποφάγος.







Για την Αρτέμιδα θυσίαζαν έναν έφηβο...